زندگی متفاوت سیروس گرجستانی؛ از لهجه رشتی تا امجدیه - اوج باور

با ما سفر کنید و با تور ارزان گرجستان از زیباترین کشور اروپا دیدن کنید و شهر زیبای تفلیس را ببینید.

سیروس هم که هشت سالگی به تهران رسید، نمی خواست تفاوت زیادی با بچه تهرون های آن زمان داشته باشد. شاید می شد به لهجه رشتی اش گیر داد؛ ولی نمی شد به توان بدنی اش، هنگام بازی فوتبال خرده ای گرفت. انتقام پس گردنی هایی را که از هم کلاسی هایش به خاطر لهجه اش می خورد، در زمین های خاکی می گرفت؛ البته نه آن قدر خشن که کسی دوست نداشته باشد سیروس را در ترکیب داشته باشد. خودش می گوید ساعت ها جلوی آینه می نشست و روی لهجه اش کار می کرد تا فقط در عرض یک سال لهجه اش تهرونی شد. یک ساله توانست خودش را از زیر نگاه تمسخرآمیز هم کلاسی هایش برهاند و سپس در مدت چند سال کاری کرد تا بهتر از آنها، به یکی از بهترین تیم های فوتبال آن زمان، یعنی شاهین (پرسپولیس کنونی) برسد.

همان زمان های نوجوانی که در زمین های خاکی بازی می کرد، با تشویق اطرافیان انتها تصمیم گرفت به صورت حرفه ای تری فوتبال را دنبال کند. سر از تیم نوجوانان شاهین درآورد تا یکی از شاگردان مکتب آن تیم ریشه دار گردد. با سختی های زیادی که متحمل شد، انتها توانست فرصتی را که کمتر در اختیار هم دوره ای هایش قرار می گرفت، به دست بیاورد. او به ترکیب تیم شاهین رسید. چهار سال را در آن تیم کنار بزرگان فوتبال آن زمان از جمله همایون بهزادی توپ زد.

زندگی برای سیروس در آن زمان، دست کمی از فوتبالیست های هم دوره اش نداشت: سخت و طاقت فرسا. پدرومادرش خیلی زود از هم جدا شدند و او در کنار مادر همراه ناپدری اش زندگی کرد؛ اما دست فروشی پدر برای سیروس روز های سختی را به وجود آورده بود؛ پدری که مجبور بود به شهر های دور افتاده برود، اشیای قدیمی بخرد و با فروش آن ها در تهران، یاری خرجی ای هم برای سیروسی بفرستد که امید داشت روزی مرد بزرگی گردد و زندگی فقیرانه ای نداشته باشد.

سیروس فوتبال را انتخاب نموده بود و آن قدر غرق در این رشته ورزشی شده بود که پیراهن تیم ملی را می خواست. چهار سال در قلب دفاع شاهین به عنوان مدافع میانی توپ زد تا انتها آن روز کذایی فرارسید؛ روزی که سیروس را از فوتبال دلزده کرد. پسرک فقیری که رؤیای پوشیدن پیراهن تیم ملی را داشت، بعد از آنکه فهمید جایی در تیم ملی ندارد، قید فوتبال را زد. او که کلاس های درسش را برای بازی در امجدیه می پیچاند و غیبت می کرد، وقتی فهمید همایون بهزادی و شیرزادگان از تیم شاهین به تیم ملی دعوت شده اند و او به پیراهن تیم ملی نرسیده است، قید فوتبال را زد؛ با ناراحتی.

می گوید چهار سال جان کندم تا به تیم ملی برسم؛ ولی آخرش هیچ! آن زمان در فوتبال باشگاهی مثل این روز ها خبری از پول نبود؛ بیشتر عشق حرف اول را می زد؛ ولی گرسنگی و تنگدستی که عشق سرش نمی شد. سیروس مجبور شد فوتبال را کنار بگذارد و سراغ کار برود؛ به این امید که پدر پیرش دیگر مجبور نباشد سختی بکشد. خودش می گفت: به خودم گفتم این نامردیه سیروس که تو بخوای ورزش کنی، فوتبال بازی کنی، بری تیم ملی، این پیرمرد کار کنه بده به تو.

قبل از ادامه داستان غیرفوتبالی سیروس، او ورودش به فوتبال را این طور توضیح می دهد: خیلی جوان بودم که پدر و مادرم از هم جدا شدند. در نتیجه من پیش ناپدری ام زندگی می کردم. پدرم دست فروش بود و وسایل قدیمی خرید و فروش می کرد و ماهانه مبلغی برایم می فرستاد. رفته رفته به ورزش علاقه مند شدم و فوتبال محلی بازی می کردم. من را تشویق کردند و رفتم تیم نوجوانان باشگاه شاهین آن زمان یا پرسپولیس الان. آن قدر ماندم که چهار سال دسته یک باشگاه شاهین آن زمان ماندم. آن زمان در تیم آقای اکبر کیا بودم، او مربی من بود و هم بازی های من زنده یاد همایون بهزادی و شیرزادگان بودند. الان از دوستان آن زمان ناصر ابراهیمی هست. همه می گفتند تو فوتبالت خیلی خوب است و دبیرستان که بودم، مربی های ورزش می گفتند که بیا مدرسه ما توپ بزن. من عاشق فوتبال بودم؛ اما از جهات دیگر فوتبال خیلی به من لطمه زد. سر کلاس مدام غایب بودم و همین طور این موضوع ادامه پیدا کرد تا ششم متوسطه. این نتیجه اش شد که دیپلم را سه ساله گرفتم. با تمام آرزویی که برای رفتن به تیم ملی داشتم، یک روز در خلوت خود نشستم و فکر کردم که نامردی است من بروم ورزش کنم و آن پیرمرد (پدرم) برود کار کند و به من پول بدهد. با وجود همه عشقی که داشتم، فوتبال را کنار گذاشتم و رفتم سر کار.

سیروس گرجستانی ماجرای نرسیدنش به تیم ملی را هم این طور تعریف می نماید: خیلی کوبیدم، بروم تیم ملی. رفقای من مثل همایون بهزادی و حمید شیرزادگان رفتند تیم ملی و من خیلی ناراحت بودم که چرا نرفتم؛ ولی دیپلم که گرفتم، حساب کردم باید کار کنم. ما زیاد دارا نبودیم. پدرم ندار بود. باید از پسِ مخارج زندگی برمی آمدم. آن زمان باشگاه ها پول نمی دادند. مجبور شدم در آن دورانی که می کوبیدم، تیم ملی بروم، پی کار باشم تا پول درآورم. این شد که ورزش را کنار گذاشتم و در اداره تئاتر استخدام شدم.

حمید جاسمیان، مدافع سال های طلایی تیم ملی و شاهین، درباره آن اظهار نظر های سیروس گرجستانی که گفته بود به خاطر مسائل و مسائل اقتصادی نتوانستم فوتبال را ادامه بدهم، گفت: راست می گوید، خیلی ها مشکل داشتند. من خودم با زحمت زیاد و در حالی که نه پولی در میان بود و نه حتی کفشی داشتیم، به تمرین می رفتم. ما مجانی بازی می کردیم و خیلی از بچه ها مشکل اقتصادی داشتند. مثل الان نبود که این همه پول به بازیکن بدهند.

پیراهن تیم ملی تنها چیزی نبود که سیروس هرگز به آن نرسید. او بعد از فوتبال و قبل از مشهور شدن در عرصه تئاتر و تلویزیون کاری دست و پا کرد تا هر طور شده، بتواند یاری خرجی پدر پیری باشد که برایش زحمت کشیده بود. می گوید با اولین حقوقی که گرفت، کوشش کرد تا پدر پیرش را پیدا کند و با دادن دستمزدش به او بخشی از زحماتی را که برایش کشیده، جبران کند؛ ولی درست مثل پیراهن تیم ملی، سیروس گرجستانی، هرگز به پدرش هم نرسید. او کوشش زیادی کرد تا در محله های مختلف پدرش را پیدا کند؛ ولی خبری از او نشد که نشد. دست آخر، آن طور که خودش می گوید، با آن دستمزد دو تا عروسک خرید و گذاشت روی طاقچه، تا هر زمان که به آن ها نگاه می نماید، به یاد پدرش بیفتد.

حالا بی دلیل نبود که وقتی خبر مرگ سیروس گرجستانی منتشر شد، هم ردیف سینمایی ها، فوتبالی ها هم مرگش را تسلیت گفتند؛ آدم هایی که می دانند با سخت کوشی می گردد به جا های مهم تری رسید: علی دایی، امیر قلعه نویی، کریم باقری، علی کریمی، مسعود شجاعی، کمال کامیابی نیا، امید عالیشاه و... بخشی از قشر فوتبالی بودند که مرگ مدافع میانی سابق باشگاه شاهین را تسلیت گفتند.