نانو پزشکی چگونه به درمان سرطان یاری می نماید؟ - اوج باور

به گزارش خبرنگاران نانوپزشکی به عنوان کاربرد پزشکی فناوری نانو تعریف می گردد. این می تواند شامل طیف گسترده ای از ابزارها، از جمله حسگر های زیستی، مهندسی بافت، دستگاه های تشخیصی و ... باشد.

در حالی که کل بدن ما در معرض دارو هایی است که مصرف می کنیم و می تواند منجر به عوارض جانبی ناخوشایند گردد، می توان این دارو ها را با استفاده از فناوری نانو به طور موثرتری ارائه کرد.

نانو به چه معناست؟

نانو به معنای کوچک است. نانومتر یک میلیاردم متر است. نانوذرات مورد استفاده برای دارورسانی معمولاً در محدوده 20 تا 100 نانومتری هستند و این مقدار ممکن است بسته به طراحی نانوذرات متفاوت باشد. نانوذرات را می توان مهندسی و طراحی کرد تا دارو ها را بسته بندی نموده و مستقیماً به جایی که مورد احتیاج است، منتقل کند.

مقدار نانومواد شبیه به بیشتر مولکول ها و ساختار های بیولوژیکی است؛ بنابراین، می توانند هم در تحقیقات و هم در کاربرد های زیست پزشکی in vivo و in vitro مفید باشند.

تا به امروز، ادغام نانومواد با زیست شناسی منجر به توسعه دستگاه های تشخیصی، عوامل کنتراست، ابزار های تحلیلی، برنامه های کاربردی فیزیوتراپی و وسایل حمل دارو شده است.

Doxi اولین داروی نانوسرطانی مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا بود. از سال 1995، از آن برای درمان سرطان های بزرگسالان، از جمله سرطان تخمدان، مولتیپل میلوما و سارکوم Karposi (یک سرطان نادر که اغلب افراد مبتلا به نقص ایمنی مانند HIV را تحت تاثیر قرار می دهد) استفاده می گردد.

جریانی از درمان های نانوپزشکی تازه برای سرطان های بزرگسالان در حال آزمایش های بالینی (آزمایش های انسانی) در بازار وجود دارد. اما تنها تعداد محدودی از این موارد برای درمان سرطان بچه ها تایید شده اند.

نانوپزشکی چگونه کار می نماید؟

نانوپزشکی را می توان به عنوان سیستم های دارورسانی نانوذراتی به روش های مختلف ارائه کرد. بعلاوه می توان برای حمل ترکیبات خاصی طراحی کرد که به آن ها اجازه می دهد به مولکول های سلول سرطانی متصل شوند. پس از اتصال، دارو به طور ایمن به محل دقیق تومور انتقال می یابد.

نانوذرات بعلاوه به حلالیت دارو یاری می نمایند. برای اینکه یک دارو عمل کند، باید بتواند وارد جریان خون گردد، یعنی باید محلول باشد. برای مثال، داروی سرطان پاکلیتاکسل (تاکسول) نامحلول است، بنابراین برای ورود به خون باید در یک عامل تحویل حل گردد اما این عامل می تواند باعث واکنش های آلرژیک در بیمار گردد.

برای غلبه بر این مسائل، شیمیدانان نانوذراتی از پروتئین طبیعی آلبومین فراوری نموده اند که پاکلیتاکسل را حمل می نماید و آن را بدون واکنش آلرژیک می نماید.

تومور ها معمولا دارای رگ های خونی متلاطم و نشتی هستند که از داخل و خارج پخش می شوند. این رگ ها به دارو های شیمی درمانی اجازه می دهند تا به راحتی وارد تومور شوند، اما از آنجایی که ذرات شیمی درمانی بسیار کوچک هستند، به وسیله عروق و خارج از تومور نیز پخش می شوند و به بافت های اطراف حمله می نمایند.

از آنجایی که نانوذرات بزرگتر هستند، در داخل تومور به دام می افتند، جایی که تمام آسیب را به سلول های هدف وارد می نمایند.

هنگامی که محموله دارویی آن ها به سلول ها تحویل می گردد، نانوذرات می توانند مهندسی شوند تا به محصولات جانبی بی ضرر تبدیل شوند. این امر به ویژه برای بچه های که هنوز در حال رشد هستند، بسیار مهم است.

نانوپزشکی در کوشش است تا مجموعه ارزشمندی از ابزار ها و دستگاه های تحقیقاتی مفید بالینی را در آینده نزدیک ارائه دهد.

ابتکار ملی نانوتکنولوژی آمریکا کاربرد های تجاری تازهی را در صنعت داروسازی پیش بینی می نماید که ممکن است شامل سیستم های پیشرفته دارورسانی، درمان های تازه و تصویربرداری in vivo باشد.

براساس گزارش Frontiers in Chemistry، در اروپا، نانودارو های بیولوژیکی تابع چارچوبی هستند که به وسیله آژانس دارویی اروپا (EMA) برای اهداف نظارتی ایجاد شده که هدف آن دنبال کردن نانوپزشکی بیولوژیکی است.