پدری که 70 سال است با ازدواج دخترش مخالفت می نماید - اوج باور

به گزارش همشهری، فیلم پدر عروس (Father of the Bride) یک بار در سال 1950 با بازی الیزابت تیلور و یک بار دیگر در سال 1991 با بازی استیو مارتین و دایان کیتون از رمانی به همین نام اثر ادوارد استریتر اقتباس شده است و به تازگی اچ بی او مکس، نسخه به روز شده و البته لاتینی از آن منتشر نموده که بعد از 4 روز، به پربیننده ترین فیلم این پلتفرم تبدیل شده است.

فیلم پدر عروس محصول سال 2022، کمدی استودیویی با بودجه میانه، بازگشتی به دوران مجذوب نماینده موسیقی های عالی، تک گویی های پرطمطراق و آشپزخانه های بزرگ است.

داستان پدر عروس، قبلا دوبار تعریف شده است؛ بار اول در سال 1950 وینسنت مینِلی آن را روایت کرد و بار دیگر در 1991 نانسی مایرز. اما داستان پدری بیش از حد محافظه کار که بالاخره راضی می گردد و دختر عزیزش را در طول تالار تا محراب عروسی همراهی می نماید، بار ها و بار ها به شیوه های مختلف تعریف شده است.

این آغازی آشنا است که اغلب فکر ها را به این سمت می برد که با فیلمی کمدی طرف هستند: دختری که درخواستی دارد و پدری که مخالف است.

پدر عروس 1950

بازسازی کارگردان مکزیکی، گری آلازراکی، اما اعتبار دیگری به این داستان داده است. نه فقط به این علت که ظاهرا فیلمش با استقبال زیادی از سوی تماشاگران روبرو شده است، بلکه به این علت که با تکرار داستانی قدیمی در دهه 2020، راهی پیدا می نماید که این قصه تکراری را از نقطه نظر فرهنگی غنی کند.

او همراه با فیلمنامه نویس مت لوپز، داستان سنتی امریکایی را به قلمروی متنوع تر و به شکلی چشمگیر، جالب تر برده و یک خانواده کوبایی-امریکایی را در مرکز ماجرا قرار داده است.

این فیلم با نام اسپانیایی El Padre de la Novia همان طور که انتظار می رود، بر شخصیت پدر با بازی اندی گارسیا متمرکز است. بیلی، مردی تبعیدی است که از هیچ آغاز نموده و به معماری پیروز در در میامی تبدیل شده است و با همسر فداکارش اینگرید (گلوریان استفان) زندگی می نماید.

پدر عروس 1991

بعد از چند دهه زندگی، ازدواجشان تیره و تار می گردد و وقتی دخترشان سوفیا (آدریا آرجونا ستاره موربیوس) از دانشکده حقوق برای تعطیلات به خانه می آید، تصمیم می گیرند طلاقشان را برای او فاش نمایند، اما از چیزی که می شنوند غافلگیر می شوند. دختر برایشان خبر تازه ای دارد: او در شرف ازدواج است و میخواهد این کار را تنها چهار هفته دیگر انجام دهد.

حتی اگر هیچ کدام از دو نسخه قبلی را ندیده باشید، با شکلی که داستان پیش می رود - از درگیری تا آشتی و مونولوگ هایی درباره درگیری و آشتی بعدش - چندان غافلگیر و شگفت زده نمی شوید.

اما لذت تماشای فیلم های این چنینی، نه فراز و فرود ها و گره های غیر قابل پیش بینی داستان، بلکه اتفاقا در نحوه روایت آن است و الازراکی، در بزرگترین فیلمش تا این تاریخ، ثابت می نماید که در این امر متخصص است. چنین فیلم های استودیویی درخشانی دیگر کمتر ساخته می گردد.

پدر عروس تازه

گرچه کمدی رمانتیک ها در این دوره عمدتا با بودجه کم ساخته می شوند و سطح کیفی بالایی ندارند، اما آلازراکی می داند که بسته بندی هم به میزان محتوای بسته اهمیت دارد و برای همین است که به فیلمش با موسیقی جاز خاطره انگیز و استفاده زیاد از منظره ها میامی و میزان زیادی غذا جلوه می دهد. سکانش آماده شدن برای عروسی در لحظه آخر، یکی از لذت بخش ترین تصاویری است که در فیلم ها دیده ایم.

چیزی که رنسانس اخیر رامکام سعی نموده تغییر دهد، ماهیت عمدتا سفید و لحن کاملا مستقیم فیلم هایی است که بسیاری از مخاطبان امروزی سینما با آن ها بزرگ شده اند. روایت دوباره پدر عروس، با بازیگران لاتین تبارش بسیار خوب عمل می نماید. فیلمنامه لوپز بر ویژگی های لاتین خاصی تکیه دارد که به فیلم، شخصیت خاص و متمایز خود را می دهد. درگیری های درونی جامعه را به نمایش می گذارد و نشان می دهد که اقدامات پدر، بر اساس چیزی است که خود قبلا تجربه نموده است.

پدر، یک تبعیدی کوبایی در ایالات متحده است و نحوه برخورد او با چیز هایی مثل پول و سنت، بافت عمیق تری به داستان می دهد. شخصیت او نمایانگر دنیای قدیم و داماد آینده اش، نماینده دنیای تازه است.

داماد آینده او، با بازی دیگو بونتا خواننده و بازیگر مکزیکی، لیبرالیسم ملایم تر را به شکل سنتی تر مردانگی ترجیح می دهد. اما فیلمنامه ماهرانه لوپز به جای افتادن در دام کلیشه های آلفا و بتا، نشان می دهد که اتفاقا این بزرگتر است که باید رشد کند و یاد بگیرد و میل به پیشرفت مرد جوان، چیزی است که می تواند به این امر یاری کند و بزرگتر را از بلاتکلیفی که در آن گیر نموده، نجات دهد.

در آخر اما، هیچ چیز قابل توجهی در خصوص پدر عروس 2022 وجود ندارد (آیا واقعا لازم بود ساخته گردد؟)، اما این فیلم بسیار بهتر و روان تر از آن چیزی است که در ابتدا از آن انتظار می رود. این فیلم با چنان اطمینانی ساخته شده که مطمئنا شایسته نمایش است؛ حتی نمایش روی پرده بزرگ سینما.

منبع: ترجمه از گاردین با کمی تغییر و تلخیص.